ηλεκτροβιογένεση

Η παραγωγή ηλεκτρισμού από ζωντανούς οργανισμούς. Το φαινόμενο αυτό ήταν ήδη γνωστό (ηλεκτροφόρα ψάρια), αλλά καθορίστηκε και ποσοτικά με τις έρευνες του Ντι-Μπουά-Ρεϊμόν, του Ντ’ Αρσονβάλ και του Μαρέ. Ο Ντ’ Αρσονβάλ μάλιστα υπολόγισε την τάση του ηλεκτρικού οργάνου των γυμνονώτων και των μαλαπτερούρων σε 300 V και την ένταση αυτών των εκφορτίσεων σε γλυκό νερό σε 1-7 Α, με τάση 10-20 V. Οι σύγχρονες ηλεκτρονικές τεχνικές, εξάλλου, έκαναν δυνατή τη μέτρηση ρευμάτων και των πιο ασθενικών τάσεων στον οργανισμό (0,1-0,00001 V) και τη μελέτη της μορφής των παραγόμενων ρευμάτων (καθοδικοί παλμογράφοι). Οι μύες και τα νεύρα είναι όργανα που παράγουν τις πιο ισχυρές τάσεις. Η μελέτη των τάσεων που παράγει ο καρδιακός μυς αποτελεί την ηλεκτροκαρδιογραφία, η συμβολή της οποίας στην καρδιολογία είναι μεγάλη. Τα νευρικά κέντρα επίσης παράγουν ρεύματα – η ηλεκτροεγκεφαλογραφία (βλ. λ.) έχει καταλάβει σημαντική θέση στη διάγνωση των νευρικών παθήσεων ήδη από το τέλος του B’ Παγκοσμίου πολέμου. Τέλος, διαπιστώθηκε η ύπαρξη ρευμάτων στο δέρμα, στους αδένες αλλά και σε αισθητηριακά όργανα, όπως o αμφιβληστροειδής. Έχει διαπιστωθεί ότι στο κύτταρο γίνονται ηλεκτρικές φορτίσεις στο διάστημα της ανάπαυσης και απότομες εκφορτίσεις κατά την περίοδο της λειτουργικής δραστηριότητας. Τα φαινόμενα αυτά είναι περισσότερο φανερά στις νευρικές ίνες, όπου η ηλεκτρική φόρτιση γίνεται ανάμεσα στο έλυτρο και στον άξονα του νευρώνα. Η εκφόρτιση τελείται κατά μήκος του νεύρου σε σχετικά ασθενικές ταχύτητες (μερικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο), γεγονός από το οποίο προκύπτει ότι η ταχύτητα μετάδοσης των νευρικών διεγέρσεων δεν έχει σχέση με την ταχύτητα του ηλεκτρισμού (300.000 χλμ. ανά δευτερόλεπτο).